Dün yağan kar sonucu mahsur kalan yüzlerce insandan birisi de siz misiniz? Öyleyse anlatacaklarım size hiç de yabancı gelmeyecektir. Zira mahşer gününü ölmeden yaşamak da denilebilir buna. Dünkü 1.5 saatlik yürüyüşüm sonucu eve soğuktan katılmış bir şekilde vardığımda tek düşünebildiğim sıcak su torbası ile yatağa girip uyumaktı. Bu kabusu geride bıraktığımıza göre dönüp başıma gelenleri anlatabilirim.

Her şey 1 saat içinde oldu. Bir anda beyaz bir örtü şehri kapladı ve tüm yaşam, klişe bir tabir ile, felç oldu. Bizim çıkış saatimiz 18.00 olduğundan, 17.00’de bastıran karı görünce apar topar buçukta çıkmak üzere hazırlandık. Ben telefonda Dehan’ın “artık çıkın işyerinden” bağırmaları sonucu koşarak kendimi şirketten dışarıya attım, bir baktım Bomonti’nin meşhur kargacık burgacık sokakları bembeyaz, yerler donup jilet gibi olmuş. Arabalar vızır vızır kayıyor. Her zaman park ettiğim otoparka doğru yürürken o yokuştan kayan bir minibüsü görerek arabamı almaktan vazgeçtim ve gerisin geri ters istikamette yürümeye başladım. Amaç karşıya Ataşehir’e metrobüs ile geçmek. Burada bir dipnot; karşıya geçemeyeceğimi bilsem metroya yürürdüm, en azından Levent’e donmadan ulaşır oradan Etiler’e geçerdim ama saf saf arabamı alamadım metobüsü deneyeyim düşüncesi yüzünden 1.5 saatlik bir yürüyüşün ilk adımlarını atmış bulundum.

Öncelikle işyerim ara sokaklarda olduğundan metrobüse en kolay hangi sokakları takip ederek ulaşırım bilmiyordum. Her ne kadar hep bineyim diye düşünsem de benim için son durak Söğütlüçeşme olduğundan, Söğütlüçeşme’den Ataşehir’e gidiş de ayrı bir sıkıntı olduğundan denk düşüp metrobüs kullanamamıştım. Hangi insan evladına “metrobüse en kolay nasıl ulaşırım?” diye sorsam, yüzüme uzaydan gelmişim gibi bakıp kafalarını sallayarak “Bilmiyoruz” dediler. Hadi ben uzayda yaşıyorum bilmiyorum işyerinden metrobüse çıkışı, sorduğum 10 kişi de mi aynı şekilde bilmiyor? Türkiye Hastanesi’nin oradaki duraktan binebilecekken (artık öğrendim gördüğünüz gibi) ben taaa Trump Towers’ın oradaki durağa kadar yürüdüm. Bu arada elimde ne eldiven, ne şemsiye, ne de bere vardı atkımı Ninja gibi başıma doladım, oldukça trendy oldu :p betwin us takipçileri görse gözleri yaşarırdı, kırmızı başlıklı kız kabanımın üzerinde başıma dolanmış snood’um ile gelip geçenlerin garip bakışlarına da ayrıca maruz kaldım. 

Araba ile geçerken solda metrobüs duraklarını gördüğümden en azından kesin varılacak bir yer mantığı ile hareket ederek Mecidiyeköy’e kadar yürüdüm.. Basamakları buz tutmuş üst geçitte tutuna tutuna gişelere geldim ki görevliden orada bilet satılmadığını öğrendim. O basamakları geri inip tipide biletçi aramaktansa görevlinin tavsiyesi üzerine insanların akbillerinden ücret karşılığı geçiş ricası daha mantıklı göründü. Aman ne mantık!!! Bir şey ters gitti mi toptan gider ya, Murphy yasaları iş başındaydı. Her zaman, Sultanahmet’te mendil açmış gibi cüzdanımın bozuk para kısmı dolu olur, baktım 1 TL bile yok. Hadiiii, elinde kağıt para ile sor ona, sor buna. Kime sorsam “Biletim aylık benim” diyor transit geçiyor. Artık sormaktan yorgun düştüm dönüp biletçiye yürüyeceğim ki bir teyze çarptı gözüme son ona sorayım dedim. Sağ olsun teyze bana bilet bastı ve tüm ısrarlarıma rağmen parayı da almadı. İçimden çok şükür diyerek canımı metrobüse attım, bir iki dakika gitti gitmedi durdu. Bekle, bekle gitmez, insanlar huzursuzlanmaya başladı. Şoför de baktı olacak gibi değil, kayıyor gitmiyor daha fazla demez mi, Zincirlikuyu’ya gelmeden yolun ortasında kalakaldık. İndim, yolda tek araba yok tam hiçliğin ortası (aşağıdaki fotolar indiğim hiçliğe ait). Ataşehir’e gitmek ne mümkün, bari anneme gidip orada kalayın diye tekrar yola koyuldum. 

Karınca gibi köprü yoluna doğru yürüyüp yukarı tırmandım, bir bakarım ki kaldırımda adım atacak yer yok, indim aşağısı çamur deryası. Ayak bileklerime kadar çamura bata bata suların içinden yürüdüm. Seferlerin yapılmadığından bihaber metrobüse akın eden insanlar:

O sırada üst geçitten bir bakarım ki metrobüs durağı mahşer yeri olmuş:

Yolcu yolunda gerek diyerek tekrar Zincirlikuyu tarafına doğru yürümeye başladım. Bu da adım atacak yer olmayan kaldırım:

Çamur deryası yollar:

Bir yandan karları küreyen bir kepçe: 

Bir yandan yolda kayan minibüsü de acemi muhbir edası ile fotoğraflayarak yoluma devam ettim.

Buradaki azme dikkat etmenizi istiyorum, zira tam 55 dakikadır soğukta yürüyen birisi olarak parmaklarım donmuştu ama iphone'umu elimen bırakmadım! :p

Allah’tan babet değil çizme giymiştim, normalde ofis çok sıcak diye babet tercih ediyorum, içimde de yün kazak vardı ama ellerin dondu tabi, bacaklarım da. Çamurların içinden o kadar çok geçtim ki bir ara kurbağa ile yavru angus karışımı bir canlıya dönüşeceğimden korktum.

Zincirlikuyu üst geçidinden geçerken baktım köprü istikameti kilit ama Barbaros’tan gelişte tek tük arabalar var.

Burada da geçitten bakarken bembeyaz olmuş ağaç gözüme çarptı ve onu da hemen ölümsüzleştirdim :)

Üst geçitten yürürken...

Zincirlikuyu Mezarlığı’nın orada tek araba yoktu, insanlar caddelere saçılmış yürüyorlardı. 

Kaldırımlarda zor yer bulup düşmemeyi becererek Levent'e vardım. Kara teslim olmuş Levent'tede bir iki kare çekmemek olmazdı :)

Alt tarafımızda yer alan Petrol Sitesi'nden geçerken her yerin müthiş bir beyazlığa büründüğünü gördüm ve üşümemi, geçen 1.5 saati unutarak biraz da etrafı fotoğrafladım. 

Uzun zamandır tutmuş kar görmek istiyordum, Allah “sen istedin bir göz ben verdim 2 göz :p” dedi. 

Kara bata çıka, annemlere geldiğimde tek istediğim şey ısınmak ve de uyumaktı. Bacaklarım artık soğuktan kızarmış ve kaşınıyordu, donuyorum galiba diye diye uyuz gibi kaşınıp bir yandan Dilem’den sıcak su torbası istedim.  Erkenden uyuduğumu söylememe gerek yok sanırım. 1 saatlik kar yağışı insanların hayatlarını nasıl da etkiledi, köprüden yürüyenler mi kayıp arabasını çarpanlar mı istersiniz. Ne yapalım Allah’tan diyemiyorum çünkü iphone’da kullandığım accuweather aplikasyonunda bile kar 2 hafta öncesinden gözüküyordu, meteoroloji uyarmadı mı hiç? Belediye önlem aldıysa bu nasıl önlem almak? Çalışmayan metrobüs için hemen başkalarını suçladık, bizim suçumuz yok muydu bu durumda? Ana yollar tuzlanıyor peki ya ara yollar? Ben bugün arabamı alabilecek miyim hala bilmiyorum. Ama bu sefer akıllanarak kardeşimin metrobüs kartını yanıma aldım. Yine yolda kalmadıkça evime, karşıya gidebilirim diye umuyorum.  

Bunlar da bembeyaz olan ama göremediğim terasımızın fotoğrafları. Eşim yalnız başına oturup beni beklerken çekip gönderdi. Bakalım bahar gelmeden daha felaketler görecek miyiz? Zira ben tecrübelendim, Belediye'den bir şey beklemiyorum kendi imkanlarım doğrultusunda arabaya UGG ve bere atıp, tipi de gelse çığ da düşse kim korkar hain kardan modunda yola çıkmaya hazır olacağım :) Dilerim mahsur kalan herkes çok geç olmadan evine varabilmiştir…