Kardeşim ilk momijisini aldığında bu minik biblolarda ne buluyorsun demiştim. O, günden güne artan bir koleksiyon sevgisi ile almaya devam etti ve daha sonra bir gün toplu olarak bu çekik gözlü bebekleri bana getirdi. Fotoğraf çekmeyi sevdiğimiz için bir iki saatimizi momijiler için konsept yaratıp farklı, bir o kadar da eğlenceli kareler çekerek geçirdik. Benim gözüm Coco Chanel konseptindeydi. Bu minik bibloların fotoğraflardaki dev güzelliği onlara karşı daha önce anlayamadığım bir sempati oluşturdu bende :) ve gördüğünüz kareler ortaya çıktı..

Paris, ilk kez geçen yaz gidip de sokaklarında kaybolduğum, şehrin beni bulduğu benim kendimi bulduğum, Attila İlhan’ın şiirlerindeki yaşattığı büyünün kat be kat güzeli bir kent. Yazın insanı kavuran sıcağında gezip aşık olduğumuz bu romantik şehri bir de yağmur altında görmek, sevgililerin kentine sevgililer gününde gitmek en masum hayalimiz oldu. Yakın zamanda kavuşacağımız bir sevgili Paris…

Coco Chanel'e gelince, iç içe geçmiş iki CC harfinden çok daha öte, en az Frida kadar ilham veren, cesur ve güçlü bir ikon. Kadınlara ilk kez pantolon giydiren, modayı “yaratan”, aşk uğruna acılar çeken ve sonunu düşünmeyen belki de bu yüzden adı sonsuzluğa yazılan bir kadın. Hiçbir şeye sahip değilken, toplumsal baskıya başkaldırarak aşk uğruna varsıl bir erkeğin toplumsal yakıştırması ile "kapatması" olmayı göze almış, daha sonra hayatını geçirmek istediği Boy Capel'in "metres"i olmuş ama hikayeyi baştan sonra okuyunca sadece "sevmiş", dönemine göre fazlaca "aykırı" bana göre "cesur" bir kadın. Saygı duyduğum, imrendiğim bu karakterin kadınlara miras bıraktığı sözleri gelin kendisinden dinleyelim.