Giz'li Teras

Asma Yaprakları Arasından Göz Kırpan Bir Cennet - Selimiye

Uzaktan Selimiye koyu görününce nasıl bir heyecan kapladı yüreğimi. Omuzunda huzur bulduğunuz bir dostun sizi karşılaması gibi, deniz sakin gelgitlerle selamladı bizi. Güneş gökyüzünde yavaş yavaş yükseldikçe kristal sularda ışık oyunları, mavinin her tonu ışıldadı durdu. Kadife su teninize değmeye görsün, bir daha çıkmak istemiyorsunuz asla. Denize boylu boyunca uzanıp sonsuz mavinin içinde bir damla, gökkubbenin enginliği içinde bir nokta her derdinizden arınıyorsunuz adeta. Ruhun dinlenmesi, yıkanması, geride bırakması bir çok şeyi içinizi huzurla dolduruyor.

Güneş dağların arasında alçalmaya başlayınca biz de merkezin yolunu tuttuk. Fonda hep Fikret Kızılok Bülent Ortaçgil ile Değirmenler’i söylüyor sanki. Fikret Kızılok’un duru sesi meydanda yankılanıyor. Selimeye’ye komşu Bozburun’a seneler önce yerleşmiş Bülent Ortaçgil de alt perdeden eşlik ediyor ona. “Yaşanmamış kırıntılar sadece bir düş..” diyorlar. O kırıntıları yaşamak için hayran olduğumuz sokakları arşınlıyor, izinsiz hep bir sonraya çalışan saatlere meydan okurcasına her detayı inceliyor, sindiriyoruz adeta.

Bazı anlar vardır hayatta, zihninize, kalbinize, ruhunuza aynı anda kazırsınız bir daha unutamazsınız. O akşamüstü; dingin günbatımı, marinaya demirlemiş teknelerin dalgalarla usul usul sallanışı, akşam güneşinde mayışmış kediler, asma yaprakları arasından göz kırpan bir cennet görüntüsü de böyle kazındı benim yüreğime.

Meydanda gözümüze ilk kestirdiğimiz kafe “Cafe Ceri”ye oturuyoruz.

Cafe Ceri’nin sahipleri o kadar içten bir şekilde ağırlıyorlar ki bizi, ilk defa geldiğimiz yabancı bir yerde olduğumuzu unutup o tanıdık hava içerisinde zamanı yitiriyoruz.

Cafe’nin her köşesi özenle dekor edilmiş. Hiçbir şey yiyip içmese de insan o detayları sadece dakikalarca izleyebilir.

Bir de tatlıları var ki enfes. Limonlu mereng, çilekli turta bu kadar muhteşem miydi yoksa biz ortamın güzelliğinden zaten büyülendik de iyice mi sevdik her şeyini bilemiyorum :) Yaz sıcağında naneli ev limonatasının tadı hala damağımda.

Buradan kalktığımızda sahil şeridi boyunca bir yürüyüşe çıkıyoruz. Sırasıyla küçük balık, Severin, Kırmızı Balık çıkıyor karşımıza.

Doğası kadar yapıları da güzel bu küçük köyün keşfedilmemiş, istila edilmemiş oluşunu seviyoruz en çok da. Piano Jazz Club’ı görünce popüler yazlık mekanların eğlencelerinden ne kadar farklı bir yerde olduğumuzu bir kez daha anlıyor ve geceyi burada geçirmek istiyoruz.

Cemile isimli dükkanın sahipleri İstanbul’un yaşamına isyan ederek Selimiye’ye yerleşmişler.

Kendi yaptıkları takıları ve farklı tasarımcıların, sanatçıların el emeği eserlerini satıyorlar. Burası da öyle sevimli bir yer ki, bir bakıp çıkacağım diyerek girip yarım saat kadar da burada oyalanıyoruz.

Dönüş yolunda güneşin altın rengi çoktan bakıra dönmüş. Gümüş suların üzerinde tüm azameti ile alçalıyor. Ertesi sabah aynı doğana kadar güzelliğini son bir kez daha göstermek istiyor sanki doğaya. Arabadan inip bu güzelliğe karşı fotoğraf çekiyoruz.