Kardeşim ilk momijisini aldığında bu minik biblolarda ne buluyorsun demiştim. O, günden güne artan bir koleksiyon sevgisi ile almaya devam etti ve daha sonra bir gün toplu olarak bu çekik gözlü bebekleri bana getirdi. Fotoğraf çekmeyi sevdiğimiz için bir iki saatimizi momijiler için konsept yaratıp farklı, bir o kadar da eğlenceli kareler çekerek geçirdik. Benim gözüm Coco Chanel konseptindeydi. Bu minik bibloların fotoğraflardaki dev güzelliği onlara karşı daha önce anlayamadığım bir sempati oluşturdu bende :) ve gördüğünüz kareler ortaya çıktı..

Paris, ilk kez geçen yaz gidip de sokaklarında kaybolduğum, şehrin beni bulduğu benim kendimi bulduğum, Attila İlhan’ın şiirlerindeki yaşattığı büyünün kat be kat güzeli bir kent. Yazın insanı kavuran sıcağında gezip aşık olduğumuz bu romantik şehri bir de yağmur altında görmek, sevgililerin kentine sevgililer gününde gitmek en masum hayalimiz oldu. Yakın zamanda kavuşacağımız bir sevgili Paris…

Coco Chanel'e gelince, iç içe geçmiş iki CC harfinden çok daha öte, en az Frida kadar ilham veren, cesur ve güçlü bir ikon. Kadınlara ilk kez pantolon giydiren, modayı “yaratan”, aşk uğruna acılar çeken ve sonunu düşünmeyen belki de bu yüzden adı sonsuzluğa yazılan bir kadın. Hiçbir şeye sahip değilken, toplumsal baskıya başkaldırarak aşk uğruna varsıl bir erkeğin toplumsal yakıştırması ile "kapatması" olmayı göze almış, daha sonra hayatını geçirmek istediği Boy Capel'in "metres"i olmuş ama hikayeyi baştan sonra okuyunca sadece "sevmiş", dönemine göre fazlaca "aykırı" bana göre "cesur" bir kadın. Saygı duyduğum, imrendiğim bu karakterin kadınlara miras bıraktığı sözleri gelin kendisinden dinleyelim.

Geçen sene yeni yılı karşılarken 2012’den beklediğim her şeyi madde madde yazmışım. Dönüp bakınca hemen hepsinin gerçekleştiğini gördüm. En öylesine, nasılsa gerçekleşmez diye yazdıklarım bile hayat bulmuş hem de umduğumdan çok daha güzel bir şekilde :) İnsan dağılmış düşünceleri birbirinden kopuk bir şekilde zihninde savrulurken neden güzel şeyler benim başıma gelmiyor, ben neden sahip değilim diye düşünebiliyor. Hep yardımın yukarıdan verilmesini umuyoruz. Yaratıcı gücü kendimizden uzaklaştırıp gökyüzünde bulutların arasına göndermek oluyor bu da. Oysa ki kendi içimizde istediklerimizi, beklentilerimizi çerçeve içine almak ilk adım. Kitaplardan okumadım, kulak dolgusu beylik bir laf da değil bu. Yaşayıp gördüğüm kanıtlanmış bir çıkarım bu.

İnsan kendi içinde taşıyor yaratıcı gücü. Kullanabilmek için de önce düşünmesi, zihnini bu isteklere yönlendirmesi gerekiyor. Olacağına dair bir kaygı beklemeden olmasını umup evrene saldıktan sonra (buna diler evrene bırakma deyin ister tevekkül) sadece gerçekleşmesi kalıyor geriye. Ben bu maddeleri yazarken gerçekleşmesi için günlerce gecelerce düşünüp beklemedim. Olmasını çok gönülden istediğim şeyleri zaman zaman aklıma getirip gerçekleştiğini hayal ettim, inandım ve ummadığım anlarda birer sürpriz gibi gerçekleşti hepsi.

Şimdi 2013’e girerken yine yapmaya ya da yapmamaya karar verdiğim, hayatımı daha da güzelleştireceğine inandığım şeyleri tek tek yazacağım.  Çok vaktinizi almayacaktır, 10 dakika kadar yeni yıldan neler beklediğinizi düşünüp bir parça kağıda hatta telefonunuzun not defterine yazın. Zaman zaman aklınıza getirin sonra bu maddeleri unutun. Seneye bakın hangileri gerçekleşmiş olacak :) Herkesin gönlünden geçenlerin gerçekleşmesi dileğiyle…



Gelelim 2013'ten beklentilerime...

Peki sizin 2013’ten beklentileriniz nedir? Nelerin değişmesini isterseniz, şöyle bir düşünün? :)

Baykuş Gözüyle bloğunun sahibi sevgili Nathalie’nin ilk kitaplaşma postunu okuduğumda nasıl imrenmiştim. Düşünün keyif aldığınız satırları birisi sizin için seçiyor, siz onun beğeni dünyasının penceresini aralamış oluyorsunuz o kitap ile.

Sevgili Nathalie, beni kırmayarak kitaplaşmayı önerdi ve heyecanlı bir bekleyiş başladı benim için. Birbirmize iki kitap hediye edecektik, birisi bizim seçtiğimiz diğeri kitabı alanın seçtiği. Araya bayram girdi ve sonra bir gün iş çıkışı adıma bir paketin geldiğini söylediler. Bir süre o paketi açmadım, göz göze durduk. Açmaya kıyamadım özenli paketini. Sonra içinden kitapların yanında son derece içten yazılmış bir kart, bana diyetimi seve seve bozduran çikolatalar, kitaplarım ve de bugüne kadar gördüğüm en zarif kahve takımı çıktı.

Kitaplaşmak bile benim için yeterliydi ama böylesine özenli bir yaklaşım Nathalie’nin arkadaşlığı bana blogger vasıtası ile edinilen arkadaşlıkların ne kadar samimi olduğunu bir kez daha kanıtladı. Kendisine çok teşekkür ediyorum ve sevgilerimi yolluyorum :) Ben de bu güzel fincanlarda kahvemi yapıp kitabımın ilk satırlarını okudum :)

Günümü aydınlatan diğer bir güzellik ise Missipisi’nin çekilişinden kazandığım hayvanlara zarar vermeden üretilmiş kozmetik ürünlerin yine bir kitap J.S.F’ın “Hayvan Yemek”ile birlikte armağan edilmiş olmasıydı. Yine blogger vasıtası ile tanıştığım, kendisi ile konuşmadan bir günümün geçmediği bu güzel insana varlığı, kedi sevgisi ve bana kattıkları için teşekkür ediyorum :)

“I’m not a nugget” ve “I love animals” magnetlerini ilk gördüğüm anda bayılmıştım, her ikisi de buzdolabım üzerinde yerlerini aldılar! :)

Hediyelerle dolu bu postun son kareleri de sevgili kardeşime ait. Teras için bu güzel dekoratif eşyalarıseçmiş. Gezip gördüğümüz yerlere ait dekoratif plakalar ve terasta boş kalan son duvar için çift ayna kullanımı :)

Biz küçükken yılbaşı öncesi babam hep canlı ağaç alırdı bize. İçimizde ağaç sevgisini o yaşlardan yeşertmek için. Yeni yıla girdikten sonra birlikte bahçeye dikerdik. O ağaçlar bizim ağaçlarımız olurdu, kardeşimle her sene büyümelerini heyecanla izlerdik. Bu sebepten yeşili sever olduk, kimi insan deniz olmadan yaşayamaz biz bir eblek bahçe olsun, önünde yeşili olsun yeter dedik.




Sonra bir gün bir yazı okudum ve çok şaşırdım. Bu yazı ağaç süsleme geleneğinin kökeninin Türk’lere dayandığını anlatıyordu. Tarih boyunca her din dönemin kültüründen bir şekilde etkilenmiştir, özellikle sonradan eklemeler yapıldığı bilinen hristiyanlıkta İsa’nın doğum 22 Aralık olmamakla birlikte inananları kendileri bu tarihi seçmişler. Eski zamanlarda, Türkler günlerin uzamaya başladığı 22 Aralık’ta şükür için ağaçları süsler altına Tanrı’ya hediye bırakırlarmış. Hristiyanlar kalıplaşmış bu inancı direk alarak sahiplenmişler oysa ki bu inanç Avrupa’ya yayılmış olsa da kökeni Türk’lere dayanmaktaymış. Hatta ağacın çam olmasının sebebi  Türkistan’da özellikle meşhur olan akçam ağacının süslenmesiymiş. 

Gelin hikayenin kalanını ünlü tarihçi Dr. Muazzez İlmiye Çığ’dan dinleyelim;

“Altay’daki çamlar, her zaman, şaşılacak kadar güzeldiler. Oklar gibi düzgün. Çam, eskiden Türklerde mukaddes ağaç sayılırdı. Onu eve “alırlardı”. Onun şerefine, daha üç-dört bin yıl önce, insanların putlara tapındıkları zamanlarda, bayramlar düzenlediler. Bayram, ilkin Dünyâ’nın merkezinde, tanrıların ve ruhların dinlendikleri yerde yaşayan Yer-su’ya adanırdı.
Yer-su’nun yanında, gür beyaz sakallı bir ihtiyar olan Ülgen bulunurdu. İnsanlar, onu dâimâ, zengin kırmızı kaftan içinde gördüler. Ülgen, aydınlık ruhların reisi idi. O, altın kapıları olan altın yer-altı sarayında, altın bir taht üzerinde oturmaktaydı. Güneş ve ay, ona itaat ederlerdi.

Çam bayramı, kışın en soğuk zamanında, karakışta, 25 Aralık’ta yapılırdı. O zaman, gün geceye gâlip gelirdi. Ve güneş, toprak üzerinde biraz daha uzun süre kalırdı. İnsanlar, Ülgen’e duâ ederler, güneşin dönüşü için ona teşekkür ederlerdi. Duâların işitilmesi için Ülgen’in sevgili ağacı olan çam süslerlerdi. Onu eve getirirler, dallarına parlak kurdelalar bağlarlar, yanına hediyeler yığarlardı.

Bütün gece, güneşin karanlığa gâlibiyeti hâdisesi dolayısıyla eğlenirlerdi. Bütün gece “Koraçun, Koraçun” diye bağırırlardı. Böylece bayramı “Koraçun” diye adlandırdılar; bu söz, eski Türklerin dilinde, “azalsın” mânâsına geliyordu...

Yâni, gece azalsın, gündüz artsın.