Giz'li Teras

Home Archive for Ekim 2010

Bu haftanın tarifi: Parça Çikolatalı Fındıklı Kurabiye. Kabul ediyorum adı çok havalı değil :) Kurabiye denince insan ne kadar lezzetli olabilir ki diye düşünüyor. İnanın bu kurabiyeler çok lezzetli, dışı hafif sert, içi yumuşacık ve nutella tadında! Tatlı krizleri anında birebir, yapılışı ise zahmetsiz sayılır. Şimdiii hazırsanız başlayalım ve tarifin yapılası olup olmadığına siz karar verin :)

Malzemeler;

3 yumurta

150 gr margarin hamurişi (tercihen Sana)

50 gr tereyağ

1 çorba kaşığı sıvıyağ

1 paket damla çikolata (Ülker’in var)

1 paket fındık (Bir iki fiske tarçın isteğe göre)

1 paket vanilya

1 paket kabartma tozu

Yarım su bardağı toz şeker (kurabiyeyi tatlı severim diyorsanız biraz daha fazla şeker koyabilirsiniz)

Aldığı kadar un (yaklaşık 3,5 su bardağı) ben fındık aromalı kullanıyorum (Sinangil’in fındık aromalı unu tadını daha yoğun hale getiriyor ancak bunu kullanacaksanız kabartma tozu kullanmayın çünkü fındıklı un kendiliğinden kabartma tozlu).

Yapılışı;

Margarin ve tereyağını eritip hafif donana kadar soğutun, bu şekilde ne erimiş yağ kadar sıvı ne de yumuşamak bilmeyen margarin kadar katı oluyor. Soğutmak için 10 dakika buzluğa atabilirsiniz. Yağ soğurken bir kapta yumurta ve şekeri mikserle çırpın, beyazlaşınca içine soğuyan yağı ekleyin ve çırpmaya devam edin.

Fındıkları kısık ateşte kavurun, dışları hafif narlanmaya başlayınca ve müthiş kokusu mutfağı doldurunca, soğutmak üzere ocaktan alın ve soğuduktan sonra havanda iri parçalar haline getirecek şekilde dövün.

Çırpılmış karışıma fındıkları ve damla çikolatayı ekleyip tahta bir kaşık ile hafifçe karıştırın, üzerine bir tutam tarçın serpin. Un (başlangıçta 2 su bardağı koyun), vanilya, kabartma tozunu (fındıklı un kullanılırsa kabartma tozu kullanmayın) elekten geçirerek (unun havalanmasını ve hamurun çok daha güzel kabarmasını sağlıyor) ekleyin ve yoğurmaya başlayın. Hamur elinize yapışmayacak kıvama gelene kadar ara ara unu eleyerek ekleyin, hamur yapışmamaya başlayınca paylı olsun diye bir parça daha un eleyerek ekleyin ( bu şekilde hamurun pişerken yayılmasını önlüyorsunuz).

Malzemeler çok olmamasına rağmen bereketli bir hamur çıkıyor (annem gibi konuştum heh :) ), bu sebepten 2 adet tepsiye yağlı pişirme kağıdı serin. Hamurdan cevizden biraz daha büyük parçalar koparıp tepsiye koyun, parçaları top top koparın, ne çok büyük ne de çok küçük olsun. Gevşek de olmamasına dikkat edin çünkü fırında yayılacak.

2 tepsi kurabiyeyi dizdikten sonra fırını 175 dereceye getirin ve biraz ısıtın. Hafif ısınmış fırına 2 tepsiyi aralıklı koyun, kabarıp hafif pembeleşinceye kadar 15-20 dakika arası pişirin.

Kurabiyelerin kokusu size piştiğini haber veriyor zaten :)

Kurabiyelerimize daha da yakından bakalım;

Fırından çıkar çıkmaz buharı üstündeyken tüketilmesi tavsiye edilir :) soğuyunca da çok güzel oluyor ancak ben çikolata parçaları eriyik ve kurabiyeler ısırırken parçalanır haldeyken daha çok seviyorum.

Afiyet olsun!!

Dün akşam Kumkapı’ya Kör Agop’un yerine gittik, fasıla. Mekana adını veren Agop’un hikayesi oldukça ilginç . Anlatılana göre Agop küçükken bir kaza geçirmiş ve tek gözünü kaybetmiş, karısının da aynı şekilde tek gözü görmüyormuş, hatta bir köpekleri varmış kedinin teki gözünü tırmalamış, onun da tek gözü kör kalmış. Kumkapı’nın en eski meyhanelerinden biri olan Agop’un Yeri duvarları siyah beyaz gazete küpürleriyle süslü ufak, sevimli bir yer. Mezeleri ve balıkları çok lezzetliydi, fasıl denilen şeyi oldum olası sevmediğim için saz ekibi hakkında pek bir şey söyleyemeyeceğim ama tüm masalar son derece mutlu şarkılara eşlik ediyorlardı. Bu benim Kumkapı’ya ilk gidişimdi, belki bu yüzden belki de bugüne kadar hep Kumkapı için tekin bir yer olmadığı söylentisi kulağımda olduğundan çıkışta ürkek ama merakla etrafıma bakınıyordum. O sırada birkaç dükkan ötede bir tatlıcı gördüm, Boris’in Yeri.

Vitrinde tahin, pekmez şişeleri, kat kat metal tepsiler üzerinde ekmek kadayıfları ve kaymak ruloları vardı. Hani bazı yerler vardır, zaman oralara değmez, yıllar geçse de hep aynı kalır. Boris’in Yeri böyle bir yerdi sanki. Beyaz fayans duvarlar, sarı beyaz desenli marley kaplama zemin, tahta yuvarlak taburelerin masaların etrafında durduğu sade dükkan yıllardır aynı dekora sahip gibiydi. Yediğimiz balığı bastırmak için ve de yeni bir tat denemek için dükkana doluştuk ve bir porsiyon ekmek kadayıfı söyledik.

Görüntüsünden lezzet akan tatlıdan herkes bir çatal aldı ve yaklaşık 10 saniye içinde tabak boşaldı. Ardından tabi ikincisi söylendi hemen :) Bu da yetmedi evlere paket yaptırıldı. Dükkanda duran Mehmet Bey’e nedir bunun sırrı diye sorduk? Sonuçta ekmek kadayıfı her yerde üç aşağı beş yukarı aynı olan bir tattı. 25 yıldır ailenin yanında çalışan Mehmet Bey biraz da gururla “Bizim bu tatlıyı yapışımız herkesinkinden farklıdır, sakızlıdır tatlımız, biz 3. Kuşağız bunu sürdüren” dedi.

Gerçekten de Boris’in Yeri’ndeki ekmek kadayıfı açık ara şimdiye kadar yediğim en güzel ekmek kadayıfıydı. Şerbetinin tadı bile bir başkaydı, daha karamelize ve yoğundu. Tatlı gibi kaymak da kendi üretimleri olduğundan ve her ikisi de günlük üretildiğinden tazeliği yiyene tadını damağında bıraktırıyordu. Gecenin 11.00’inde yememe rağmen hiç pişman olmadım :) Yolunuz Kumkapı’ya düşerse Boris’in Yeri’ne uğramadan geçmeyin derim…

Japonca biz sözcük olan REİKİ; REİ- Evrensel, her daim, her yerde olan, Kİ- Yaşam Enerjisi kelimelerinin birleşmesinden oluşmaktadır. Reiki’nin temelinde her insanın içinde bulunduğuna inanılan Tanrısal güç ve farkındalığı kullanarak, kişinin bilinç ve yaşamı arasında denge oluşturmak yatar. Bu dengenin oluşturulması demek, insan vücudunda bulunduğuna inanılan 7 temel enerji merkezindeki (çakralar) tıkanıklıkların giderilmesi ve tam bir sağlıklılık halinde olmak anlamına gelir. Reiki enerjisine sahip bir kişi bu enerjiyi kendisine ya da bir başkasına elleri aracılığı ile aktarabilir.

Bu öğretiye göre insan vücudunda meydana gelen herhangi bir rahatsızlık, çakra merkezleri arasındaki dengenin bozulması ve enerji sisteminin karışmasından kaynaklanır. Saf bir enerji olan Reiki bu sistemin yeniden düzenlenmesi için kullanılır. Dönüşüm Reikisi ise negatif enerji ve bundan kaynaklanan her türlü duygu ve durumu, pozitif enerji duygu ve durumlarına dönüştürmek temeline dayanır. Bu bir nevi duygusal simyacılık olarak da düşünülebilir.

Dönüşüm Reikisi eğitiminde size bir sembol verilir ve enerji inisiyasyonu yapılır. Kutsal sayılan Dönüşüm Reikisi’nin bu sembolü gizli tutulur. Semboller sadece enerji inisiyasyonu sonrası güçlenir ve amacına yönelik kullanılır. Reiki uygulanırken sembol havaya çizilir ve mantra tekrar edilir.

Dönüşüm Reikisi ile negatif bir durum pozitif bir duruma, negatif duygu ve düşünceler pozitif duygu ve düşüncelere, kötü şans ve ilişkiler, iyi şans ve ilişkilere dönüştürülebilir. Bunun yanında yiyecek ve içecekler arındırılıp, başkalarının da negatif enerjisi pozitif enerjiye, hastalık enerjisi sağlık enerjisine dönüştürülebilir. Dönüşüm Reikisi 8-10 dakika süren meditatif uygulamalardır ve uygulayan kişiye derin bir rahatlık ve huzur sağlarken, enerji düzeyini yükseltir ve Vücut-Ruh-Benlik dengesinin kurulmasına yardımcı olur.

Murathan Mungan’ın yabancı yazarların kısa öykülerinden derlediği seçki “Yabancı Hayvanlar”ı rafta gördüğüm ilk andan itibaren kapak fotoğrafı ve adı ile ilgimi çekti. İçerisinde yer alan 16 kısa öykü, kitaba adını veren tema etrafında birleşiyor. Yabancı Hayvanlar, içimizde bir yerlerde duran, susan ya da uyuyan ancak herhangi bir itkide ortaya çıkabilecek hayvansı yanımızı, hayvanların başrolde yer aldığı hikayelerle bize anlatıyor.

""Yabancı hayvanlar" sözü ne anlatıyor size? Hayvan kadar yabancı olanı mı? Yabancısı olduğumuz hayvani yanımızı? Ya da öykümüzün içinden tesadüfen geçen bir hayvanın, istemeden de olsa birdenbire uyandırdığı yanımızı mı? Yabancı bir dilde yazıldıkları için, bize bir o kadar yabancı gelen hayvanları mı? Gizleri, bilinmezlikleri, kudretleri ve yabancılıklarıyla hâlâ bizim için dünya gerçeğinin acımasız ve ürkütücü yanlarını temsil eden hayvan gerçekliği ne kadar uzak bize, ne kadar yakın? Hatta içimizde?” Murathan Mungan’ın önsözü ile başlayan kitap, edebiyat dünyasının dev isimlerinin içinizde yara açan hikayeleri ile devam ediyor;

Önsöz, Murathan Mungan
Düş Kaplanları, J. L. Borges
Boş Kafes, Patricia Highsmith
Sülün, Raymond Carver
Kırmızı Kedi, Luise Rinser
Domuz Avı, Ernst Jünger
Orta Boy Bir Sinek, Knut Hamsun
15 No'lu Vaka Dosyası: Melinda, Tama Janowitz
Su Kaplumbağası, Patricia Highsmith
Yaz, Julio Costazar
Yılan, John Steinbeck

Yağmurdaki Kedi, Ernest Hemingway
Muzbalığı İçin Bulunmaz Bir Gün, J. D. Salinger
Gabriel-Ernest, Saki
Tigrela, Lygia Fagundes Telles
Kedi Uyumu, Julio Costazar
(Metis Yayınları)

Hikayeler oldukça başarılı seçilmiş, her biri ayrı etkileyici ancak benim için, “Boş Kafes”, “Kırmızı Kedi”, “Su Kaplumbağası” diğerlerinden bir adım öne çıkıyor. Boş Kafes'te bir kadının geçmişin acılarını gömmek için kendisine ve kocasına yabancılaşması, Kırmızı Kedi'de içinde bulundukları fakirliğin çaresizliğinde çırpınan, tek çözümü her şeyi yiyerek daha da fakirleşmelerine yol açan kediyi öldürmekte bulan bir çocuğun ailesine yabancılaşması, Su Kaplumbağası'nda ise kendisini değersiz hisseden Victor’un annesine duyduğu nefret sonucu onu öldürmesiyle insanlığına yabancılaşması anlatılıyor.

Boş Kafes’teki yuma, Kırmızı Kedi’dedi kedi ve Su Kaplumbağası'ndaki kaplumbağa, insanın içindeki yabancı, hayvan yanın ortaya çıkmasındaki itici güç oluyor ve okuyanları bir süre iç dünyasında düşünmeye zorluyor...

Dünya çapında büyük bir üne kavuşan “Eat, Pray, Love” nam-ı diğer “Ye, Dua Et, Sev” kitabı, popüler kültürde uç noktalara ulaşınca tepkisel olarak kitabı okuyasım gelmedi ancak, beyazperde uyarlaması vizyona girince gitmeye karar verdim.

Film otuzlu yaşlarda, güzel, başarılı, iyi bir evlilik yapmış, hayatta birçok şeye sahip, görünürde hiçbir sorunu olmayan ancak içsel mutsuzluğunu bastıramayan Elizabeth Gilbert’ın hayatının kontrolünü ele alışını anlatıyor.

Başarılı bir yazar olan Elizabeth evliliğindeki mutsuzluğu ve hayatındaki tatminsizliği artık görmezden gelemez, acılı bir boşanma ve kendisinden yaşça küçük bir aktörle yaşadığı ilişki sonrasında, yaşantısını dondurarak hayattan bir sene çalmaya karar verir. Çıkacağı yolculuk sadece fiziksel değil, aynı zamanda da içsel amaçlıdır. Elizabeth kendisini bulmak ve hayattan tekrar tat alabilmek ister.

İtalya’da doyasıya yemek yer, Hindistan’da bir aşramda meditasyon yapar, düşüncelerine hakim olmayı ve içsel sesini duymayı başarır, Endonezya’da ise aşkı tekrar bulur.

Filmi sevdim mi? Hem evet, hem hayır.

Elizabeth’in hayatını değiştirmek için aldığı karar, çoğu kadının aksine, mutsuzluğunu değiştirmek için var olan düzenini bozabilme cesareti takdir edilesi, ancak Endonezya’da “hayatının aşkı”nı bulduğunda aşka teslim olamaması, akıl hocası Ketut’un onayı olmadan Felipe’yi gerçekten sevip sevmediğini algılayamaması, Liz’in muhakeme yeteneği ve kendi başına sağlıklı karar verebilme yetisi hakkında düşündürüyor.

Son sahneyi izleyince iki şey hakkında şüpheye düşüyorsunuz, Liz gerçekten aşkı buldu mu? Öyleyse bunu idrak edebilmesi için üçüncü bir şahsın onayına neden ihtiyaç duydu? Gerçek aşkı bulduysa, içsel olarak devamlı süregelen bir huzursuzluğa mı sahip? Hindistan’da gerçekten içsel huzura ulaşamadı mı?

Film bu kadar popüler olduğu için merak edip, eksik kalmamak adına izleyebilirsiniz, pişman olmazsınız. İtalya’daki daracık sokaklar, Hindistan’daki renkli düğün, Bali’nin doğal güzellikleri görsel olarak etkileyici, ancak çok da fazla bir şey beklemeyin…

Bilgisayarımı açtığımda karşılaştığım Google’ın arama motoru ikonu çok hoşuma gitti. Biliyorsunuz bu ikon özel günlerde farklı tasarımlarla karşımıza çıkıyor. Bu kez, 29 Ekim’e özel, beyaz fon üzerine kırmızı fontlarla, Türk bayrağının hilal ve yıldızı “o” harfi, Atatürk’ün meşhur resmi de “g” harfi yerinde duracak şekilde anlamlı bir dizayn çalışılmış, insanlara 29 Ekim’i hatırlatmak istercesine. Günümüzde herkesin bilgisayar başında olduğu ve gün içerisinde en az bir defa Google arama motorunu açtığını düşünürsek, Google birçok insana ulaşabileceği bir yolla kutlamaya katkıda bulunmuş.

Bugün, 29 Ekim 1923’te, egemenliğin tek kişiye dayalı olduğu “mutlakiyet” yönetim sisteminden, egemenliğin ulusa ait olduğu “cumhuriyet” yönetim biçimine geçilmesinin üzerinden tam 87 yıl geçti. M. Kemal Atatürk “Türkiye Cumhuriyeti Devleti"ni kurarken, “Bugünkü hükümetimizin, devlet teşkilatımızın doğrudan doğruya milletin kendi kendine, kendiliğinden yaptığı bir devlet ve hükümet teşkilatıdır ki onun adı Cumhuriyettir. Artık hükümet ile millet arasında geçmişteki ayrılık kalmamıştır. Hükümet millet ve millet hükümettir.” demiş. Günümüzde millet ve hükümetin bütünlüğü, halkın kendi çıkarını gözeterek karar verebilme yetisi tartışılır. Türk milleti olarak bize düşen, yine Atatürk’ün sözlerini hatırlayarak;

“Ey yükselen yeni nesil! İstikbal sizsiniz. Cumhuriyeti biz kurduk, onu yükseltecek ve yaşatacak sizsiniz.”

Cumhuriyet’e sahip çıkmak, bize verileni daha iyi, daha yüksek bir hale getirmek, Türk milletinin zor zamanlarda tek bir güç olma ve aktif bir şekilde harekete geçme özelliğini genele yaymaktır.

Bugün 29 Ekim. Nasıl ki ekranlarında Google’ın logosunu görenler aynı halka etrafında birleşiyorsa, siz de o halkanın bir zincir olun. Milletçe yapacak çok şey var belki ama siz en azından Türk bayrağınızı asmayı unutmayın.

Cumhuriyet bayramımız kutlu olsun…

Akmerkez’de dolaşırken gözüme ufacık, aydınlık, ışık saçan, canlı bir yer çarptı. Klasik AVM fast food zincirlerinin arasında, zümrüt gibi yemyeşil duran dükkanın önündeki çimleri görünce merak edip yanaştım. Bir süredir aklımda çim suyunu denemek vardı, son zamanlarda internette saymakla bitmeyen faydalarını okumuştum ve tatmak istiyordum ancak sek çim tadının nasıl olacağını kestiremediğim için cesaret edemiyordum.

Uzaktan parlayan “maxgreen” adlı dükkana mıknatısla çekilmişçesine yaklaştım, sahipleri Alev Hanım’la Mehmet Bey’in sıcacık karşılaması, menüdeki ürünleri içtenlikle anlatmaları ve güler yüzleri, yeni bir dükkana giren müşteriden çok, yeni arkadaşlarla tanışıyormuşum hissini verdi bana.

Dükkan’ın dekorasyonu, sunduğu yiyeceklerin konsepti ile çok uyumlu, içiniz açılıyor. Masaların üzerine minyatür domatesler konulmuş, çim setleri boy boy silikon kaplarda etrafa hoş bir renk veriyor,sağlıklı beslenme kitapları raflarda üst üste duruyor, asılı kara tahtada rengarenk tebeşirlerle günün menüsü duyuruluyor.

Maxgreen minicik bir dükkan, ancak içerisinde harikalar yaratıyorlar. Mehmet Bey ve Alev Hanım konsepti kendileri geliştirmişler, menüde yer alan her şey doğal. Karışımlar çok lezzetli, mesela çim suyunu sek olarak da sunuyorlar, içerisine bir sürü meyve karıştırarak enzim sıkacağından geçirip tamamen meyve tadı aldığınız taze bir karışım olarak da . “Green Kisses” adı verilen içecek oldukça leziz, içene ferahlık hissi uyandırıyor.

İçecekler bildiğimiz meyve sıkacaklarında sıkılmıyor, ısı yaymadığı için meyve ve sebzelerin vitamin ve minerallerini öldürmeden sıkan özel olarak getirtilmiş bir sıkacak kullanılıyor. “Holy Breakfast” adlı karışımın içerisinde brokoli, ıspanak olmasına rağmen onda da sadece meyve tadı alıyorsunuz ve sabah içebileceğiniz tek bardak ile saatlerce açlık hissi duymuyorsunuz.

Çim suyuna gelince, içerdiği %70 klorofil ile sıvı güneş ışığı olarak ünlenen içecek , metabolizmanızı hızlandırmakla kalmıyor, bağışıklık sistemini güçlendiriyor, detoks etkisi ile kanınızı temizliyor, cildinizi yeniliyor, rejenerasyonu arttırarak dokuların iyileşmesini hızlandırıyor. Kanser tedavisinde bile kullanılan çim suyu, içerisinde 20 çeşit amino asit, 90 mineral ve bir çok vitamin (B,C,E,K) barındırıyor.

Ayrıca “maxgreen”in Paninileri de olağanüstü lezzetli, benim favorim ise Panini Turca. Çorbalar da aynı şekilde, klasik tatlar ufak dokunuşlarla renklendirilip (mercimek çorbasının içine brokoli eklenmiş) 45°C’de pişiriliyor, böylece içerisindeki sebzelerin besin değerleri ölmüyor. Salatalarını henüz deneme fırsatım olmadı, ancak dondurmalarından muz ve ananaslı olanı tattım. Maxgreen'in sunduğu "raw food" konsepti (besinleri pişirmeden en doğal haliyle servis etmek) ile uyum içinde olan tatlıların yapımında, dondurulmuş meyveler hiçbir katkı maddesi içermeden makineden çekiliyor ve uzayan şeritler halinde kupta kıvrılıyor, altına taze, sağlıklı yemişler üzerine de bal ve kakao karıştırılarak elde edilmiş çikolata sosu konularak servis ediliyor. Mükemmel bir lezzet, bağımlılık yapıyor diyebilirim! :)

Maxgreen’in sunduğu lezzetler son derece keyifli, sağlıklı ve mutluluk verici. Lezzet/kalori oranına bakınca aldığınız tatmin çok üst seviyede. Bir bardak tatmak için uğradığım Maxgreen’in müdavimi oldum diyebilirim, sağlıklı beslenmeye önem veriyorsanız, şiddetle tavsiye ederim…

Ormanda bir kadın çamura bulanmış çıplak ayaklarıyla yürüyor. Bastıkça çatırdayan kuru sonbahar dalları içi boşalan hayallerinin sesini bastırıyor. Beyaz uzun bir elbise giydiği... Etekleri yere sürünüyor. Ağaçların halka oluşturduğu, meydanlık, kasvetli bir yerde duruyor, başı öne eğik. Sarı saçları yüzünü kapatıyor. Ağır bir yükü taşır gibi taşıyor yazgısını omuzlarında. Dağınık saçlı bir adam saklanıyor çarpık bir ağacın arkasında, merak ve şaşkınlık gözlerinden okunan. Görünmez adımlarla kıza doğru yürüyor. Yaklaştıkça yanına kız daha da başını eğiyor, kıpırdamadan öylece duruyor. Rüzgar kederli bir şarkıya başlıyor. Uzansa dokunacak kadar yakınına varınca etrafa sıkınıtılı bir ağırlık yayılıyor, koşup kaçmak istese de adam taş kesiyor. Kadın, nadir açan bir tomurcuğun narin hareketleriyle başını kaldırıyor. Aralanan gözlerinde hüzün var. Binlerce yaprağın yerden kalkan silüetleri yansırken göz bebeklerinden, adam o hüznün derinliğine hapsoluyor. Kızgınlık değil kıvrımlarından okunan, kırgınlık sadece. Sıcak bir şefkatle bakan gözlerindeki hayal kırıklığı kahredici. Keşke suçlasa o bakışlar, lanet okusa, kızsa diyor. Tek kelime etmiyor kadın, sessizliğin duruluğunda bakışı, duruşu konuşuyor. Yüzleşemediği duygular akıyor adamın o bakışlardan, kadının taşıdığı ağırlık ona geçiyor. Dayanamıyor,devamını görmeden gitmek istiyor. Gözleri gözlerine kilitli suçluluk duygusuna hapsolmuşken, kadının alnından ince kırmızı damlalar akıyor. Adamın korkudan yüreği buz kesiyor. Kadının şefkatli gözleri nemleniyor, yine de bakışlarındaki saf hüzünde kızgınlık zerresi bulundurmuyor. Damlalar irileşip yol yol akmaya başlıyor. Adam bağırmak, suçu olmadığını haykırmak istiyor, sesi çıkmıyor. Dudağı oynamıyor. Kadının bakışları mengeneye almış ruhunu sıkıyor da sıkıyor. Yük çok ağır, taşıyamıyor. Bağırmak istiyor. Bağıramıyor. Soluğu kesilmiş çırpınırken anlamsız hırıltıları ani bir haykırışa dönüşüyor ve sıçrayarak gözlerini açıyor.

Odasında.

Rüyadan gerçeğe uyanan zihni bulanık. Yüzünden süzülen ter damlaları odaya mı ait ormana mı anlayamıyor, korkuyla silerken alnını sokaktan odaya süzülen ışıkta damlaların rengine bakıyor. Kırmızı değil. Suyun altında uzun süre kalıp boğulmadan saniyeler önce yüzeye çıkmış gibi derin bir nefes alıyor.

Sabaha kadar uyku tutmuyor, kapadığı gözleri tetikte aynı rüyaya dalmaktan korkuyor. Yanında uyuyan karısına sırtını dönmüş yatarken, kadının bakışlarını hatırladıkça akan yaşlardan yastığı ıslanıyor. Eski kasetlerin bantları gibi geri sarmak istiyor zamanı. Yapamadığını yapmak için. Ne kadar suçum yok dese de karşı konulmaz bir ızdırap girdabının içine çekiliyor.

Sabah ezanıyla uyanan karısı yataktan usulca kalkıyor. Açık gözlerini kapıyor Erkan, uyur gibi yapıyor. Karısının hareketlerinde bir yumuşaklık var, ılımlı, sakin. Önce yan odanın kapısını açıp dinliyor, sonra lavaboda soğuk suyu yüzüne çarpıp dirsekleriyle yıkamaya devam ediyor. Kocası ve bebeği için dua ediyor. Çayı koyuyor mutfakta, uyanan bebeğini besliyor. Erkan yattığı yerden ezbere, seslerinden tanıyor yaptıklarını. Kahvaltıyı hazırlayıp onu uyandırmaya gelecek az sonra, biliyor.

İyi bir kadın karısı. Her şeyden önce namuslu bir kadın, Zeynep. Henüz yirmisinde. İki sene önce evlenmiş, on aylık bir bebeği var. Mutlu. Ev işi, yemek, çarşı işi hepsi geliyor elinden. İdareli kadın, ay sonunu getirdiği gibi arttırıyor da üstüne kimi zaman. Polis kocasıyla gurur duyuyor, büyük şehirde de yaşamış, görmüş geçirmiş bir adam ne de olsa. Evine ailesine bağlı, içkisi kumarı yok. Daha ne isteyebilir ki Zeynep. Arada dalıp gidiyor Erkan’ı uzaklara, gözleri baksa da görmüyor onu. Sormak istiyor,cesaret edemiyor kadın aklıyla kocasının işlerine karışmaya.

Erkan uyumadığı uykusundan uyanır gibi yapıyor. Davranışlarında bir değişiklik yok,yüzü ifadesiz sadece. Evden çıkarken ‘Bir isteğin var mı’ diyor karısına. ‘Canının sağlığı’ diyor karısı. Formasının yakasını düzeltirken ‘Haydi git sağlıcakla’ diyor Zeynep, silahını kılıfına yerleştiren Erkan gidiyor arkasına bakmadan. ‘Allahaısmarladık’.

Ayna kırıklarından bakıyor hatıralara, karmakarışık parçalar birleşmeyi bekliyor. Kırık dökük harflerle bir isim yazılı. Sedef. Yıllar önce büyük şehirde yaşarken, daha toy bir polisken Erkan, sarışın, çocuk yüzlü bir kadın yaklaşıyor yanına. ‘Memur bey bakar mısınız, şu adres nerde biliyor musunuz acaba?’. Kalabalık meydanda devriye gezen Erkan da yabancısı oraların ama yarım yamalak tarif ediyor yardım etmiş olmak için. Kadına beğeniyle bakıyor. Tarif ederken eli değiyor koluna, içi bir hoş oluyor. Kadın güler yüzle teşekkür ediyor. Arkasından bakıyor giderken, beyaz bir pantolon giymiş üzerinde uçuk mavi bir bluz vücudunu saran. Amma güzel kadın diye geçiriyor içinden.

Sedef güzelliğinin ışıltılarını saçarken, tezgahtar olarak işe başlayacağı mağazanın yerini güç bela buluyor. Kocası geçen sene ölünce trafik kazasında üç yaşındaki kızıyla yalnız kalıyor hayatta. Tutunmak için çabalıyor. Dul bir kadın artık o. Eskiden saygıyla selam verenler şimdi dudaklarının kenarında arsız bir gülümsemeyle sırıtıyorlar. Hayatta ne gelir insanın başına bilinmez diyor, kaderine sığınıyor. Başı boş hissediyor kendini, sahipsiz. Dönmek istemiyor doğduğu yere, ailesinin yanına sığınıp kalmak, bir yerde yenilmek anlamına geliyor hayata. İş çıkışı tüm gün ayakta durmaktan yorulmuş ağrıyan bilekleri sızlarken dolmuşlara doğru yürüyor. Komşuya bıraktığı kızı var aklında. Sabahki polis bıraktığı yerde duruyor, bir şey söyleyecek duruşundan belli. Kıvranıyor. Tam yanından geçerken utana sıkıla, ‘Yanlış anlamayın ama’ diyor, ‘Bir çay içer misiniz benimle?. Genç bir adam, saflığı konuşmasından belli, niyeti bozuk değil. ‘Olur’ diyor hafifçe gülümseyerek. Sevdaya benzer bir şey karıncalanan kasıklarında, bir kelebeğin kanatlarına atan kalbinde okunuyor. Polis arabasına biniyor, sonu gelmeyen bir yol ayrımına saptığını bilmeden.

Günler geçiyor, haftalar, aylar. Birlikte yaşıyor Sedef’le Erkan. Aralarında az bir yaş farkı var, aldırmıyorlar. Şehre geleli beri daha az hatırlar oluyor köyünün adetlerini Erkan. Yaşadıklarının adı yok. Doğduğu yere göre kendinden büyük, dul, çocuklu bir kadınla dost hayatı sürüyor. Büyük şehirde ise, sevdiği kadınla mutlu, birlikte yaşıyor, kızına babalık ediyor. Güzel, arzu dolu bir kadın Sedef. Kimi zamansa uysal, şefkatli bir anne. Hiç tatmadığı duygularla doluyor tinsel, cinsel olarak. Durumu ailesine açmaya karar veriyor. Bir haftasonu atlayıp otobüse memleketine gidiyor. ‘Onun suçu mu dul kalmak’ diyor. ‘Kader, kaza’. Annesi yasta. ‘Bugünler için mü büyüttüm ben seni, ele dul karı aldı mı dedirteceksin’ diyor da başka bir şey demiyor. Babası suskun, üzük gözlerle bakıyor oğluna uğursuz bir felakete kurban gitmiş gibi. Baktılar vazgeçiremiyorlar Erkan’ı amcasını çağırıyorlar. Ufak tefek bilmiş bir adam amcası. ‘Evlenmen şart mı canım, yaşa hevesin geçene kadar sonra bildiğini okursun’ diyor. Bildiğimizi okuruz anlamına geliyor bu. ‘Gerçek aşkı buldum, hiç mi önemi yok bunun’ demek istiyor, sözcükler boğazında şişiyor. Yüzündeki kıvrımlara yerleşen canlılıkta, saf bakışlı gözlerinde çakan kıvılcımlarda saklanan sevdayı gören gözler anlayabilir, kör kargalar gibi gagalarken Erkan’ı anlamıyorlar. İçinde kalan son umut damlalarını da kapıdan çıkarken anasının ‘Hakkımı helal etmem ona göre, sütümü helal etmem’ diye ağlamasıyla yitiriyor Erkan. Yitik umutlarıyla biniyor otobüse. Başını yasladığı camdan buğulu gözlerle bakarken dışarı ne söyleyeceğini düşünüyor Sedef’e. Döküyor kurşunları kalıba. Bir kuş sürüsü kalkıyor uzaktan, ölünün başından kalkar gibi, hepsinin ağzında bir parça et.

Sedef hiç olmadığı kadar mutlu, pudra pembesi bir elbise giymiş, sıra sıra dizilmiş inci bir kolye var boynunda. Sarı saçları çıplak omuzlarını örtüyor. Heyecanla bekliyor Erkan’ı, içi içine sığmıyor. Erkan sahipleniyor onları, kızına babalık ediyor. Seviyor Erkan’ı. Saflığını en çok da. Bozulmamışlığını. Kalbinin temizliğini yüzüne her bakışında görüyor. Ölen kocasından daha hoş tutuyor Sedef’i. Bir dediğini iki etmiyor. Nikaha gün alırız dönünce deyişini hatırlıyor. Sofra hazır, kızı yerde yüzü koyun uzanmış resim yapıyor boya kalemleriyle. O da bekliyor sabırsızlıkla, baba bildiği Erkan’ı. Yaptığı resmi gösterecek. Kırmızı üçgen çatılı bir ev. Sarı kapısı, turuncu duvarlarıyla yanıyor gibi gözüküyor.

Siyah asfalt kayarken otobüsün tekerlekleri altında, yudum yudum cesaret biriktiriyor Erkan. ‘Dönüşü yok’ diyor kendi kendine. Yumuşak gelgitler, suları çekilen sığ karaya vuruyor aklındakini. Otobüs duruyor, söylemek zamanı geliyor. Evin önünde durup anahtarı deliğe sokmadan son bir kez daha yokluyor içini. Geri dönülmez bir yola çoktan girmiş bile. Kapıyı çalmadan, kendisi açıyor. Sedef’le göz göze geliyorlar. Sessiz uzun cümleler kuruluyor aralarında.

Gözleri ‘Bitti’ diyor, dudakları ‘Gidiyorum’.

Hiç görmediği kadar kararlı bakıyor Erkan. Saf çocuk gözleri gitmiş, iki tane demir bilye var yerlerinde. Tek kelime etmiyor Sedef. Suya yakılan bir ağıt gibi acının dalgaları halka halka yayılıyor yüreğinde. Arkasındaki komodinin en üst çekmecesine uzanıyor. Kilidini çevirip açıyor. Uzun parmakları usulca çekip çıkarıyor kara ölümü yattığı yerden.

Uysal bakışlarında zerre kızgınlık yok. Düş kırıklığı, yitirdiği umutları, hüzün var sadece.

Kapı hala aralık.

Sıkıca tuttuğu ölümü dayayıp sağ şakağına, yavaşça çekiyor tetiği Sedef.

Her şey birdenbire oluyor. Silahı elinde, alnında, sonra yerde gören Erkan yetişemiyor. Sarı saçları bulanırken kızıl kana yanına koşup tuttuğu inci kolye avucunda dağılıyor. Yere düşerken Sedef beyaz incileri saçılıyor etrafa. Annesi önüne yığılan küçük kızın resim defteri kırmızıya boyanıyor. Sıcak kanı akıyor önüne, gölleniyor Sedef’in başı etrafında. İnanmayan gözlerle bakan çocuk çığlıklarla ağlamaya başlıyor. Sarı, ipek saçlarına dokunuyor annesinin. Uyandırmak ister gibi. Ağlaması susmadan okşuyor kırmızısı eline bulaşan telleri.

Erkan avucunda sımsıkı tuttuğu incilerle kaskatı duruyor. Kulakları başka bir diyardan gelen seslere açılmış gibi sağır, hiçbir şey duymuyor. Sesi duyup aralık kapıdan giren komşular, ağlayan çocuk, yerde yatan canı çekilmiş beden artık ona çok uzak. ‘Helal süt emmiş bir kız alırız sana’. Konuşan annesi. ‘El değmemiş kız oğlan kız alırız hem de’. Ekliyor babası. ‘Hevesini al, sonrasını düşünürüz’. Amcasının bilmiş, boğuk sesi. Sıktığı avucuna kan oturuyor, dudakları dikili hece çıkmıyor arasından.

Takip eden günlerde soruşturma, meslekten uzaklaştırma derken memleketine tayinini istiyor, boğuyor artık onu bu şehir, duramıyor. İyi bir evlat olduğu için başkaldırmıyor ailesine, isyan etmiyor. Senesi dolmadan onların bulduğu temiz bir kızla evleniyor, işe gidiyor eve geliyor, bebeği oluyor. Görünüşte her şey normal. Sıradan, rutin bir düzene ayak uyduruyor. Yıllar önce başlayan ve hala bitmeyen bir yası tutan kırık gözlerle bakıyor hayata.

Koyu gökyüzünde yıldızların elmas gibi parladığı gecelerde üşüyor Erkan. Dinmeyen bir ağrı bastırırken göğsünün kafesine uyumak istiyor. Uyuduğu uykuda da gördüğü aynı kabus. Uyanmak istiyor.

Yalnızlığın gölgesine sığınmış kalbi kırık bir adamken, toplumun saygı duyduğu, mutlu, kendine güvenen bir kocayı oynuyor hayata. Sarı saçları omuzlarına dökülmüş inci kolyeli kadını hatıralarından silemiyor, alnından akan kanların kırmızıya boyadığı yüzünü getirmemeye çalışıyor aklına. Yaşamı sessizce akıp giderken hüznün kıyısında sesini kendisinin bile duyamayacağı kadar derinlere bastırdığı pişmanlığı, canlı gömülen biri gibi yumrukluyor kalbini. Düşen bir çocuğu sakinleştirir gibi yok bir şeyin diyor kendisine, dallanıp budaklanmasın diye içinde bu acı. Ne kadar saklamak istese de biliyor ki derinlerde bir yerde canı yanıyor, Sedef’in kurşunuyla ruhunda açılan boşluk bir daha dolmuyor.

Giz 2008

Bu yılın tartışmasız en sık gördüğümüz desenlerinden biri olan ekose, nostaljik filmlerden mağaza vitrinlerine geçiş yaptı! Geçtiğimiz yıllardan aşina olduğumuz desen, kadınlarda gömlek, etek, şort, hırka derken erkeklerin de moda dünyasına sıçradı. Ekose desen denilince akla en sık gelen ve en çok kullanılan ekose gömlekleri herhangi bir AVM’nin hemen hemen her mağazasında kolaylıkla bulabilirsiniz.

Zevkinize ve tarzınıza göre değişik kombinasyonlar yaratabilirsiniz. Mesela, bedene oturan dar ekose gömlekler (Mudo, Zara ve Top Shop’da var) skinny jean’lerle ve topuklu çizmeyle (yazın espadril ile) çok şık dururken, bol ekose gömleklerin (Zara, Mudo ve Dorothy Perkins) içine bisiklet yaka t-shirt giyerek önü açık kullanıp altına mini kot etek (Zara’da farklı taşlamalarda ve boylarda TRF bölümünde var), ugg bot ya da converse ayakkabılar ile daha spor kullanabilirsiniz.

Ekose gömleğin uyandırdığı, göl evinde haftasonu tatili havasını tamamlayabileceğiniz aksesuarlar; deri bileklikler (Yargıcı’da birçok renk ve çeşitte mevcut), ugg ile kombine ediyorsanız içine diz boyu ponponlu çoraplar (Penti’de ve Boyner’de farklı renklerde satılıyor), yandan asmalı deri çantalar (Geçtiğimiz sezon birçok yerde vardı yine Zara, Mango ya da Accessorize’da bulabilirsiniz diye düşünüyorum) olabilir.

Ayrıca, Tünik olarak da bulabileceğiniz (Bershka ve Stradivarius’da) ekose gömlekleri, bele oturan kalın kemer altına tayt ile kombine ederek giyeceğiniz ayakkabıya göre (topuklu ya da düz babet) spor ya da şık kullanabilirsiniz.

Cürekat bir tarzını varsa, boyfriend shirt (erkek arkadaşınızın gömleğini giymiş gibi göründüğünden) adı ile anılan ekoseli gömlekleri yazın topuklu sandaletlerle, kışın da bilekte biten süet botlar ve opak çoraplarla kullanabilirsiniz. Gömleğin sadeliğini kalın bakır rengi bileklikler ya da kolyelerle renklendirebilirsiniz.

İsviçre doğumlu, melek sesli sanatçımız müzisyen bir aileden geliyor. Besteci ve viola (viyolonsele benzeyen bir enstrüman) sanatçısı bir baba ile ses sanatçısı bir annenin kızı olan Arianna’nin ilk solo albümü “Bella Terra”nın (2003) ardından uzun zamandır beklenen “Peiwoh” (2009), sevenlerinin beklentilerini boşa çıkarmayacak bir albüm olarak karşınıza çıkıyor.

Arianna, albümün ortaya çıkış aşamasında müzikal dünyasını ifade ederken, kendisi için sınırsız ilham kaynağı olan doğaçlama sanatından yararlanmış. Bella Terra’da içinizi ısıtan büyüleyici soprano sesi ve arp dokunuşları, Peiwoh’da daha da gelişmiş, sanatçımız gothic arp, celtic arp ve triple arp çalıyor, albümdeki tüm müzikler kendisine ait, bu da onu modern çağın klasik müzik bestecileri arasına sokuyor. Bestelenen metinler farklı kültürlere ait yazıtlardan oluşuyor, Peiwoh'da farklı kültürlerin harmanlandığını görüyorsunuz, albüm çeşitli renkler, sesler ve dilleri bir araya getiriyor. .

Albüm adını, iflah olmaz inatçı ruhu sadece harikulade çalınan müzik ile ehlileşen Prens Peiwoh’un taoist hikayesinden alıyor. Albümde öne çıkan Corazón- Muere O Canta ise ruha dokunan bir şarkı. Gözlerinizi kapayıp dinlediğinizde, kendinizi farklı bir dünyaya açılan bir kapının eşiğinde hissediyorsunuz. Juan Ramn Jiménez’in “My Heart, Die or Sing” adlı şiirinden bestelenen şarkı, hayatın ve müziğin, nasıl korkunun üstesinden geldiğini, ölümün yakınlığına duyduğumuz farkındalığın bize yüksek yaşam ve sonsuz olasılıklarının bilincini vermesi gibi, yaşantımıza devam edebilmek için gerekli cesareti verişini anlatıyor.

“In his short but intense poem “My heart, die or sing” Juan Ramón Jiménez shows how music and life overcome fear, giving us the courage to walk on, as if our awareness of the proximity of death gave us a heightened awareness of life and its infinite possibilities." Arianna Savall

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )

Parça Çikolatalı Fındıklı Kurabiye

Boris'in Yeri

The Beatles Chill Out

Dönüşüm Reikisi

Yabancı Hayvanlar

Eat, Pray, Love

29 Ekim Cumhuriyet Bayramı

Maxgreen

Derinlerde Bir Yerde

Ekose Gömlek

Arianna Savall- Peiwoh

Blog Hakkında

Takipçiler

Popular Posts

Birşeyler Arayın

Blog Hakkında

Takipçiler

Popular Posts

Birşeyler Arayın

Pinterest

Like us

Facebook

Blog Arşivi

Kategoriler